Gecə yarısı Astarada yaşayan ucqar kənd sakininə zəng gəlir. Yəqin oğlumdur, deyib həyacanla telefona cavab verir:
- Alo...
- Salam, əmi.
- Vəaleykum salam.
- Mən oğlunuzun komandiriyəm.
- Lap yaxşı, komandir. Bəs bu vaxtı zəng etməyə səbəb nədir? Olmaya o dələduz nəsə edib?
- Xeyr, o...
- Komandir, o mənim ən sevdiyim oğlumdur. Buna baxmayaraq onu Vətənə qurban demişəm! Mənimlə açıq danış, gəlim yoxsa gəlişinizə hazırlaşım?!
Komandir doluxsunub susur... Onu kişinin "alo" səsi özünə gətirir. O kisiyə: -Əmi hazırlıq gör, sabah gətirəcəyik, - deyir. Ata tam təmkinlə yenidən dillənir: - Komandir, ehtiyatda olan zabitəm. Birinci Qarabağda döyüşüb yaralanmışam. Səni zabit şərəfinə and verirəm düzünü de, oğlum döyüşüb kişi kimi ölübmü?!
Komandir, hönkürtü ilə: - Tək başına düşmənin diversaya qrupunun qarşısını alıb. Onlara ağır itkilər verib. Əsl döyüşçü kimi Şəhid olub.
- Aha... Bax bu ən yaxşı xəbər oldu. Sağ ol, Komandir! Sabah səni də , oğlumun cənazəsini də gözləyirəm. Vətən sağ olsun!
Statın sonu : Vətən belə Ataların və belə Oğulların çiyinləri üzərində ayaqdadır .
Vətənə sən yan ki , Vətən yanmasın !
Onlar özlərini odlara atdılar ki , Vətən yanmasın.
Allahdan Şəhidlərimizə rəhmət diləyirik!!!